ما چون دو دریچه روبروی هم
آگاه ز هر بگو مگوی هم

هر روز سلام و پرسش و خنده
هر روز قرار روز آینده

عمر آیینه بهشت اما آه
بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه

اکنون دل من شکسته و خسته ست
زیرا یکی از دریچه ها بسته ست

نه مهر فسون نه ماه جادو کرد
نفرین به سفر که هرچه کرد او کرد
                             نفرین به سفر که هرچه کرد او کرد

منم که توبه شکستم ز بعد عهد نگار

کجا روم به که روی آورم به جز دلدار

حریف عشق نبودم که پنجه اندازم

منم که سخت شکستم میان این پیکار

به فکر یار نبودم زمان خواب و خورم

کنون که لحظه جوع است گشته ام بیدار

دو دست بسته من بسته شد به دامانت

دو چشم خسته خود دوختم بر این دربار

فَنَیتُ سکرَ شبابی بِغَفلةٍ عنها

و لَیتَ أسمَعُ صوتَ الدّلیل بالإنذار

 

ذرّه

پنجم شهریور 1389

آن دم که شود « إذا السّماء انفطرت »

وآنگه که شود « إذا النّجوم انکدرت »

دامان تو را بگیرم اندر « سُئِلت »

گویم صنما « بأیِّ ذنبٍ قُتلَت؟ »

عشق تو مرا « ألستَ منکم بِبَعید »

هجر تو مرا « إنّ عذابی لشدید »

بر کنج لبت نوشته « یُحیی و یُمیت »

من ماتَ من العشق فقد مات شهید...

 

خون میرود به صفحه که املا کنم تو را

نامت بزرگ گشت نشد جا کنم تو را

یاغی نِیَم ، ترحُّمی ای پادشاه حُسن

گردن کشیده ام که تماشا کنم تو را

بندم بزن که چینی عمرم شکسته است

جامم نما که ساقی جانها کنم تو را

خون مرا بگیر به گردن مرا بکش

تا زیر تیغ سجده اعلا کنم تو را

از روزگار خیر ندیدم بدون تو

خیرات جان خویش چو حلوا کنم تو را

سنگینی غمت به تغافل مرا فکند

لعنت به من اگر ز سرم وا کنم تو را

در راه کعبه خرج سفر در خطر فتاد

دل می رود ز دست که پیدا کنم تو را